Formula 1’de verilen yaz arası yarışlar için yanıp tutuşan taraftarlar için üzücü olabilir fakat yıllar içinde takımların ve sporun değişmesi bu tarz tatilleri gerekli kılıyor. Autosport yazarı “Secret Mechanic” anlatıyor….
Bazılarınız, “Formula 1’de neden yaz arası oluyor ki?” diye düşünebilir. Bir sonraki yarışa kadar kahredici bir şekilde beklersiniz. Fakat işte nedeni; Hepimizin pestili çıktı!
Uzun yıllardır bu işin içindeyim ve daha önce hiç böyle olmazdı. F1’de yaz tatili gibi şeyler yoktu. Eminim şimdi bazılarınız, “O zaman şimdi neden var?” diye homurdanıyorsunuz.
Son yıllarda yarış dünyasında ve takımların taleplerinde çok şey değişti. Bu iyi mi kötü mü, nasıl düşünürsünüz bilmem ama, mekanikerlerin ve mühendisleri işi de sezonluk olmaktan çıkıp tüm seneye yayılmış durumda.
Yarış takımları son testlere çıkıyor, birkaç pit stop antrenmanı yapıyor sonra da Melbourne de aracın başında oluyordu. Test takımlarıysa meşakkatli sezon öncesi döneminin ardından, biz ilk üç-dört yarış için yola çıkarken o arada biraz nefes alabiliyordu. Yeni bir yarış takımında yeni çocuk olarak ilk başladığımda sezon mart sonunda başlardı. İşe kendini adayan test takımlarımız bütün kışı İspanya, İtalya ve Fransa’da yeni aracı ilk yarışa hazırlamakla meşgul olarak geçirirlerdi.
Yarış takımı ekibi ise yarış hafta sonlarında biraz daha makul bir takvimle karşı karşıya olur, iki haftalık aralarda bazen sahilde bir iki gün geçirme fırsatı yakalar, bir sonraki yarışa geçmeden önce kaldığı şehrin ünlü noktalarını gezerdi. O zamanlar da çok sıkı çalışırdık, yanlış anlamayın. Uzun iş saatlerimiz vardı. ‘Karartma’ gibi şeyler yoktu. Ama yarış aralarındaki boş zamanlar daha planlıydı, ne yapacağımızı bilirdik.
Eğer fabrikada araçları, yarıştan bir hafta önce, cuma gününe kadar hazırlamayı başarırsak, onları tırlara yüklerdik ve sonra da çarşamba günü havaalanında tekrar buluşmak üzere evlere dağılırdık. Ekim ortasına kadar her şey bitmiş olurdu. Japonya GP’sinin ardından Bali ya da Puket’de aylak aylak dolaşıyor olurduk. Keyfini çıkarırdık. Yeni sezonda yapacaklarımızı düşünerek uzun bir kış arasını iple çekerdik.
Sezonlar 16-17 yarıştan 20 yarışa çıktı. (Daha da artacak gibi) Artık mart başıdan kasım sonuna kadar devam ediyor. Sadece bu değil, artık yarış takımlarının da aralıktan itibaren iş başında olması gerekiyor, sonra da sezon öncesi testler yapılıyor.
Sezon ortası testlerde de durum aynı. Pazar günleri pit stop sırasında gördüğünüz çocuklar, eve gidip dinlenmek yerine, belirli yarışların ardından sezon içi testlerde aracı hazırlamak için çalışıyorlar.
Takımlar, araçları yarışlara daha geç nakletmenin yollarını buldular. Bu da demek oluyor ki fabrikada araçlar üzerinde son dakikaya kadar çalışılıyor. Bunu yapabildiğimiz için de çalışanlar evlerinde daha az vakit geçiriyorlar.
Daha fazla yarış, daha az çalışan, daha uzun mesafede yarışlar, yarışlar arasında daha kısıtlı zaman, daha karmaşık araçlar ve birçok alanda azaltılan takım bütçeleri. Tüm bunlar sezon ortasında verilen zorunlu arayı bizler için çekici kılıyor.
Şunu da söyleyeyim, sezonun ilk yarısının nasıl geçtiğine bağlı olarak hepimiz yaz arasıyla ilgili farklı düşünüyoruz. Berbat bir aracınız varsa ve gelişme umudunuz çok azsa, yaz arası bir türlü gelmek bilmez ama tatil sonrasında kendinizi motive etmek de oldukça zor olur. Bunları daha önce yaşadım. Eğer ilk bölümü Ferrari gibi iyi bir yerde bitirirseniz de, bu başarı size birkaç hafta sonra Belçika’ya çabucak dönme konusunda motivasyon sağlıyor.
Sonuçta takımınız sezon içinde ne noktada olursa olsun, verilen ara bugünün Formula 1’i için çok mühim. Önceden “yorgunluk”, “bitkinlik” gibi söylemlerle dalga geçerdik. Maçoluk kurallarına göre, haftada üç gece boyunca aralıksız çalışmazsan gerçek bir erkek değilsin demekti. Şimdi bu aralar, takıma dinlenme ve toparlanma fırsatı tanıyor, bir sonraki saldırı için bilenmesini sağlıyor. Şampiyonluğun henüz imkansız olmadığına dair güven veriyor. Fabrikada kapılar yeniden açıldığında gerçekten olumlu bir enerji bulabiliyorsunuz.
Gerçekler bunlar. Ailelerin, ilişkilerin, insanların dağıldığını gördüm. F1 sezonunun sonsuz talepleri nedeniyle olan şeylerdi bunlar.
Son olarak da yazmadan geçemeyeceğim şeye gelelim…
Geçen sene Japonya’da geçirdiği korkunç kazanın ardında Jules Bianchi’nin vefatı inanılmaz üzüntünün dışında içimde sayısız duyguyu hareketlendirdi. Bu seviyede yarış araçlarını hazırlayan ve onlarla çalışan bizler için bu sporun ne kadar tehlikeli olabileceğini hatırlattı. Mekaniker olarak, hatta bazen genç pilotlar olarak, bugünün görece güvenli dünyasında bunları hatırlamak zor olabiliyor. Çok kısa zaman dilimlerinde, çok büyük baskı altında araçlar hazırlıyoruz. Bu araçlar zaman zaman 300 km/h’da lastik lastiğe mücadele ediyorlar ve içlerinde birer insan var.
Daha önce de ölümlere şahit olacak kadar bir süredir motor sporlarının içerisindeyim. Hem sürücülerin hem de pist görevlilerinin… Sporun tüm eğlenceli taraflarının yanında bu ciddi tarafı da her zaman ciddiye alınmalı.
Mesele yorgunluk ve bitkinliği gelince; böyle trajik bir olaydan daha uyandırıcı bir şey olamaz. Tıpkı sürücüler gibi mekanikerler olarak biz de daima en iyiyi sunmak zorundayız. Bu nedenle bana sorarsanız zihnimizi boşaltmak ve bedenimizi rahatlatmak için birkaç hafta ara iyi bir fikir olabilir.
Bir yanıt yazın