1. James Hunt, 1976 (35 points – Niki Lauda)
3 yıldır Ferrari koltuğunda olan Niki Aluda 1976 yılında sezonu domine etmişti. Ve ’75 yılındaki şampiyonluğunu korumaya çalışıyordu. Laudanın kağıt üzerinde en yakın rabiki McLarendan James Hunt’dı.
Sezonun ilk 7 yarışından sonra Hunt için şampiyonluk imkansız görünüyordu neredeyse. Brezilya, Monako ve Belçika’da yarış dışı kalarak 4. sıraya kadar düşmüştü ve Lauda’nın 35 puan gerisindeydi.İspanya yarışını kazanmıştı ama aracı yasal görülmediği gerekçesiyle diskalifiye edilmişti yarıştan.
Hunt’ın şansı 8. yarış olan Fransayı kazanmasından sonra geri gelmişti ayrıca İspanyada silinen puanlarına da temyiz sonucunda tekrar kavuşmuştu. Brands Hatch’deki 9. yarışı da kazandı ancak yedek aracıyla yarışa çıktığı gerekçesiyle bu sonucu yine kaybetti.
Lauda’nın Nurburgring’daki korkunç kazasından sonra şans bu sefer Hunt’a gerçekten gülmüştü. Lauda sakatlıktan kurtulana kadar Hunt Hollanda ve Almanya yarışlarını kazanmıştı. Lauda İtalyada piste geri döndüğünde büyük avantajını çoktan kaybetmiş durumdaydı. Monzada Lauda 4 değerli puan alırken Hunt attığı spinle yarış dışı kalmıştı.
İngiliz pilot Kanada ve Amerika yarışlarını da kazandıktan sonra aradaki puan farkını 3e indirmiş ve son yarış olan Japonyaya şampiyonluk hayalleriyle gitmişti. Yoğun yağış altında yarış başladı. Laudanınaracı pistin kayganlığı yüzünden 3 tur sonra pite çekilmek sorunda kaldı ve Hunt yarışı üçüncü sırada bitirerek şampiyonluğa ulaşmış oldu.
2. John Surtees, 1964 (20 points – Jim Clark)
Jim Clark 1964 yılında önceki sene de kullandığı Lotusla yarışıyordu. Monakoda sezon açılışında Graham Hill ilk yarışı kazanmıştı. Hollanda, Belçika ve İngiltere yarışlarını ise Clark kazandı. 5. yarış bittiğinde gelirken Clark Hilli 4 puan gerisine almıştı. O sırada Ferrari’den John Surtees de 20 puan geride 7. sırada bulunuyordu.
Ancak Almanya ve İtalya yarışlarını kazanan Surtees’de Clarkı geçebilme güveni doğdu. Ancak daha sonra 4 kez yarış dışı kladı.
Son yarış Meksika Grand Prixsine giderken Hill favoriydi. Clarkın sürpriz olarak görülüyordu. Üç pilot da şampiyonluk yarışında iddialıydı. Clark pole posizyonunu almıştı. Yarışı üçüncü sırada götüren Hill şampiyon olacak gibi gözüküyordu. Ta ki FerraridenLorenzo Bandin ona arkadan çarpana kadar. Clark güvendeydi artık. Ancak onun da son turda motor problemi belirdi ve yarış dışı kaldı.
Artık Surteesin şampiyon olabilmesi için ikinci olması gerekti. Takım arkadaşı Bandini kenara çekilirken o pozisyonunu yükseltti ve zaten 2 tekerlek üzerinde 2 defa şampiyon olmuş pilot dünyanın en prestijli yarışında şampiyonluğunuda kariyerine ekledi.
3= Ayrton Senna, 1988 (18 points – Alain Prost)
McLaren 1998 yılında 16 yarışı da kazanarak markalar şampiyonluğuna ulaşmıştı ama iki yıldız pilotu Ayrton Senna and Alain Prost arasında kıyasıya bir rekabet yaşanıyordu pilotlar şampiyonluğuna ulaşmak için.
Senna kendi evinde pole pozisyonunu almasına rağmen Prost Brezilyada ilk galibiyetini kazanmıştı. Vites kutusu probşemi Brezilyalının pit yolundan başlamasına neden olmuş ve o ikincilik için mücade etmek zorunda kalmıştı. Ardından yedek aracı kullandığı gerekçesiyle yarıştan diskalifiye edildiği açıklanmıştı. Oradan puansız ayrılan Senna İmola yarışını kazandı. Ancak Monacoda bariyerlere çarparak zaferi Prosta hediye etti. Fransız pilot Meksika yarışını da kazandı. Bu şekilde Sennanın 18 puan önünde yer alıyordu.
Ancak Kanada ve Amerika yarışlarını kazanarak Senna mücadeleye geri döndü.
Ardından Mclarena Monzada süpriz yapan Ferraride yarışı Gerhard Berger kazandı. Bu yarışın sonunda da Prostun 195 puanına karşılık Sennanın 94 puanı bulunuyordu. Sonunda her pilotun en başarılı 11 sonucuna bakıldığında Senna şampiyonluğunu ilan etmişti. Onun ya hep ya hiç mantığı ilk kez dünya şampiyonu olmasına neden olmuştu.
3= Jody Scheckter, 1979 (18 points – Jacques Laffite)
Jody Scheckter şampiyonluğu kazandığı 1979 sezonu bpyunca çok büyük sabırlılık örneği gösterdi. Ferrarisi griddeki en hızlı araç değildi. Sıralamalarda sadece iki kez ön sıralarda yer almıştı.
Genel olarak Brezilya ve Arjantin yarışlarıdan zaferle ayrılan Jacques Laffite güçlü bir araca sahip görünüyordu. Jody Scheckter ilk puanını güney Amerikada aldı ve Laffite’in 18 puan ardına yerleşti. Ferrari güney Afrika ve Long Beach Yarışlarını da kazanmıştı. Ancak Scheckter’in takım arkadaşı Gilles Villenueve Güney Amerikadaki zaferi şikayet ediyordu.
Ancak 6. ve 7. yarışlar olan Belçika ve Monaco!yu kazanan Scheckter sonunda Laffite’e yetişebilmişti. Sezon ortasından sonra Renault ve Williamsın Ferrariyi zorlamasıyla Laffite!in şansı biraz daha arttı.
Bu iki takım artık Ferrariye karşı geliyordu son 8 yarışın 6sını kazanmışlardı. Scheckter’in artık şampiyonluk için yalnızca bir zafere ihtiyacı vardı. Bu yarışı kazanan Scheckter takım arkadaşı Villeneuve’in de 4 puan önünde şampiyonluğa ulaştı. Onun bu başarısının en büyük nedeni ise istikrarlı olmasıydı.
En iyiler:
5= Nelson Piquet, 1981 (17 puan – Carlos Reutemann)
5= Mike Hawthorn, 1958 (17 puan – Stirling Moss)
7= Michael Schumacher, 2003 (16 puan – Kimi Raikkonen)
7= Keke Rosberg, 1982 (16 puan – Alain Prost/Didier Pironi)
9. Niki Lauda, 1984 (15 puan – Alain Prost)
10= Nelson Piquet, 1983 (14 puan – Alain Prost)
10= Jack Brabham, 1960 (14 puan – Bruce McLaren)
Bir yanıt yazın