Scuderia Ferrari Uzak Geçmiş

Scuderia Ferrari Marlboro, Ferrari otomobil şirketinin yarışla ilgili bölümü olan Gestione Sportiva’nın adıydı. Scuderia ve Ferrari Corse Clienti, pek çok Ferrari müşterisi ve özel takımların yarış aktivitelerini idare etmeye devam etmesine rağmen Ferrari’nin yarış bölümü, bütün ilgisini ve fonlarını kendi formula 1 takımları Scuderi Ferrari Marlboro takımına yönelttiler. Scuderia Ferrari, ismi genelde “Team Ferrari” (Ferrari Takımı) olarak tercüme edilse de “Ferrari Çalışma Grubu” için İtalyandır.

Ferrari’nin 1948 yılında (takımın ilk F1 aracı Tipo 125 F1 idi) ilk kez mücadele etmesi kendisini şu anda şampiyona da yarışan en başarılı ve en eski takım olmasını sağladı. Takımın şimdiki pilotları Felipe Massa ve Michael Schumacher’in emekliliğini açıklamasından sonra yerine gelerek 3 senelik anlaşma imzalayan Kimi Räikkönen’dir. Test pilotları ise Luca Badoer ve Marc Gené. Takım patronu Stefano Domenicali ve teknik direktör Mario Almondo’dur. Her iki adam da Jean Todt’un terfisi ve Ross Brown’un ayrılışı ileterfi etmiş kişilerdir. Takımın İtalyan ateşli taraftarları “tifosi” olarak bilinir.

Logo

Logo sarı zemin üzerine siyah bir aygır “Cavallino rampante”dir (şahlanmış küçük at). “Cavallino rampante”’nun oluşturulması çok merak edilir. Arka iki ayağı üzerine kalkan siyah at, Ferrari’nin ana rakibi Porsche’nin evi olan Almanya’nın Stuttgart şehrinin askerlerin paltolarındakine benzerdir. Aygır ayrıca, Porsche logosunun orta parçasıdır. Aygır, I. Dünya Savaşı sırasında ölen ünlü bir pilot olan Francesco Baracca’nın işaretidir. Baracca bu amblemi kendisinin vurarak düşürdüğü bir Alman (Stuttgart) pilotun uçağından alarak benimsediğini söylerdi (Stuttgart, Almanca’da damızlık çiftliği anlamına gelir. Sembol buradan doğmuştur) Enzo Ferrari’nin erkek kardeşi Alfredino, Baracca’nın yer mürettabatı üyelerinden biriydi (Enzo Ferrari’nin babası ve erkek kardeşi Alfredino isimliydi. Ferrari tarafından V6 motorları kullanılarak yapılan araçlar 24 yaşında ölen Ferrari’nin oğlu adına Dino olarak bilinir) Baracca’nın annesi, Baracca’nın ölümünden sonra sembolü arkadaşlıklarından dolayı Enzo Ferrari’ye verdi. Enzo buna eklemeler yaparak (İtalyanın üç rengi olan kırmızı-beyaz-yeşili şiltin tepesine Scuderia Ferrari’yi temsil etmesi için S ve F harflerini ekleyip) yarış arabalarında kullandı. “Rampante”, bir aslanın saldırısına benzer bir şekilde dört ayaklı bir hayvanın arka ayakları üzerinde kalkarken ön ayaklarının dayukarı ve ileri konumdayken olan hareketini anlatan İtalyanca bir kelimedir. Bu; dayanıklılığı, diriliği ve gücü temsil eder.

Porsche logosundaki at ayrıca, Stuttgart’ın bulunduğu Alman eyaleti Baden Wuerttemberg’in şilti ile çevrilmiş şekilde Stuttgart’ı simgeler. Amerikan ithalatçı Max Hoffman, Porsche için bu sembolün kreasyonu ile şereflendirildi.

Modena, Enzo Ferrari’nin gençliğinin geçti ve ayrıca “Scuderia”sının yerleşik bulunduğu İtalya Maranello’da Emilia-Romagna bölgesindeki bir alandır.
 

Tarihçe

1929-1950

Scuderia Ferrari, 1929 yılında amatör sürücülere sponsor olarak Enzo Ferrari tarafından kuruldu. Bu tarihe kadar Ferrari bir süre Fiat aracıyla yarışmıştır. Fikir, Bolonga’da yemekte Ferrari’nin tekstilin varisleri Augusto ve Alfredo Caniato ile zengin amatör yarışçı Mario Tadini’den parasal destek istediği 16 Kasım akşamı ortaya çıkmıştır. Daha sonra bir takım kurdu ve Alfa Romeo ile yarışlara başladı. Enzo, ilk oğlu Dino’nun 1932’deki doğumuna kadar yarışmaya devam etti. Ferrari 1938’e kadar, pek çok deneyimli sürücü (özellikle Tazio Nuvolari, Giuseppe Campari, Achille Varzi ve Louis Chiron) ve birkaç kabiliyetli çaylakla (örneğin Guy Moll, Carlo Pintacuda, ve Antonio Brivio). Bu senede Alfa Romeo Ferrari’yi fabrikanın yarış bölümü olan Alfa Corse’nin başına getirdi. 1939’da şirketin kendisini satıp Scuderia’yı devralma niyetini öğrenince Alfa’dan ayrıldı. Ayrıldıktan sonra yarışmama kararı aldı ve bu 4 sene sürdü. Auto Avio Costruzioni Ferrari, firma ismiyle makine takımları üretti.

Alfa ile anlaşmasına rağmen, Ferrari derhal kendi yarış aracı (8 silindirli Tipo 815) üzerine çalışmaya başladı. Alberto Massimino tarafından dizayn edilen 815’ler, ilk Ferrari araçlarıdır. Ama Alberto Ascari ve Marchese Lotario Rangoni Machiavelli di Modena’nin bu araçları kullanmalarından sonra II. Dünya savaşı nedeniyle 815’ler daha fazla yaruşırken görülmedi ve geçici bir ara verildi. Ferrari, makine takımları üretmeye devam etti (özellikle aelodinamik bileme makineleri). 1944’te bir anda patladığı Maranello’ya 1943’te taşındı.

Bir Grand Prix Dünya Şampiyonası için kuralları savaştan önce tasarlanmıştı ama seriler için uygulaması seneler sürmüştü. Bu arada, Ferrari Maranello’daki işlerini yeniden düzenledi ve 12 silindirli Tipo 125’i tasarladı ama uzun seneler yarışmadı. Aracın ilk sahne alışı, Raymond Sommer ile 1948 İtalya GP’sinde oldu. İlk galibiyetini de Giuseppe Farina ile Circuito di Garda’de aldı.

1950’ler

Ferrari Formula 1 Dünya Şampiyonasında ilk olarak 125F1 aracı ile 1950 Monaco GP’de göründü. Bu araç, 125 V12’nin süperşarj bir versiyonuydu. Alberto Ascari ve Gigi Villoresi gibi iki başarılı ve tecrübeli sürücüye sahiptiler. Daha sonra 275, 340 ve 375 F1 araçlarının yarıştığı uzun soluklu müsabakalara geçti. Alfa Romeo takımı 1950 Formula 1 sezonunu domine etti. Bu sene 11 yarışın tamamını kazandılar ama Ferrari o seriyi 1951’de bozdu. Bu sene Britanya GP’de José Froilán González Ferrari adına ilk sırayı aldı. Ayrıca Ferrari, 1950 ve 1951’de Mille Miglia yarışlarını da kazandı. Ascari’nin bariyerlere çarpması ve yerel bir doktorun ölmesi sonucu uzun süreli bir davayla uğraştı.

1951 Formula1 Sezonundan sonra Alfa takımı, uygun F1 araçlarının olmamasından dolayı F1’den ayrıldı. Ferrari, pilotları Ascari, Giuseppe Farina ve Piero Taruffi ile 1952 sezounda girdikleri her yarışı kazanan Ferrari Tipo 500 ile katıldı.2.0 L 4-cyl Ferrari Tipo 500. Ascari, ard arda 6 yarış kazanarak Dünya Şampiyonluğunu kazandı. 1953 Formula 1 sezonunda Ascari, bu sefer 5 yarış kazandı ama yine de dünya şampiyonluğunu elde etti. Bu sezonun sonunda, Juan Manuel Fangio ilk kez, Maserati ile Ferrari’leri geride bırakmayı başardı.

Dünya Spor Arabaları Şampiyonasının (WSC) 1953 başlangıcı Enzo Ferrari’nin ilgisini çekti ve şirket gelecek 3 seneden daha uzun süre baş döndürücü spor araçları serisi oluşturdu. Buna geleneksel kompakt V12-motorlu 166 MM ile 250 MM, daha geniş V12 290, 340, 375 MM, 315, 335 ile 410 S, 4 silindirli 500, 625, 750 ve 860 Monzas, 6 silindirli 118 ile 121 LM de dahildi. Bu güçlü serisi ile Ferrari, WSC Şampiyonalarının ilk 7’sinin 6’sını kazanmayı hak etmişti. 1953, 1954, 1956, 1957 ve 1958.

1954 Formula 1 sezonunda 2.5 litrelik motorlar için yeni kuralar getirildi. Ferrari’nin yeni aracı Ferrari Tipo 625, Fangio’lu Maserati ve Mercedes-Benz W196’ya karşı anca yarışabilirdi. Gonzalez 1954 Britanya GP’de ve Mike Hawthom 1954 İspanya GP’de olmak üzere Ferrari iki yarış kazandı. Ferrari 1955’te daha iyi olamadı. Sadece Maurice Trintignant ile 1955 Monaco GP’yi kazandı. 1955 sezonunun sonlarında Ferrari takımı Lancia takımının D50 şasisini satın aldı. Fangio, Peter Collins ve Eugenio Castellotti, 1965 Formula 1 sezonunda D50’lerle başarılı bir şekilde yarıştı. Collins 2, Fangio 3 yarış ve şampiyonluğu kazandı.

1957 Formula 1sezonunda takımlar şampiyonluğu ile tanışıldı ve Vanwall tarafından kazanıldı. Fangio Maserati’ye döndü. Hala eski Lancia’larını kullanan Ferrari, yarış kazanma başarısı gösteremedi. Pilotlar Luigi Musso ve Marki Alfonso de Portago Castellotti’ye katıldı. Castellotti testlerde öldü ve Portago, Ferrari’nin kasıtsız adam öldürmeden sorumlu tutulduğu Mille Miglia’daki 12 kişinin öldüğü kalabalık kazaya karıştı.

1958 Formula 1 sezonunda Carlo Chiti, Ferrari için yeni bir araç dizayn etti. Aracın ismi Ferrari 246 Dino (Enzo Ferrari’nin merhum oğlu) Takımın elinde pilot olarak Collins, Hawthorn ve Musso bulunuyordu ama Musso 1958 Fransa GP’sinde, Collins 1958 Alman GP’sinde hayatlarını kaybettiler.Hawthorn, dünya şampiyonluğunu kazandı ve emekliliğini açıkladı. Bundan aylar sonra bir trafik kazasında hayatını kaybetti.

Ferrari 1959 sezonu için 5 yeni pilotu bünyesine kattı. Tony Brooks, Jean Behra, Phil Hill, Dan Gurney ve ara sıra olmak üzere Cliff Allison. Takım iyi iş çıkaramadı. Behra, takım menejeri Romolo Tavoni’yi yumruklaması nedeniyle kovuldu. Brooks, sezonun sonuna kadar mücadeleciydi ama sonuçta şampiyonlu yakın ara ile arkadan motorlu Cooper ile yarışan Jack Brabham’a kaptırdı.

1960’lar

1960 Formula 1 sezonu 1959’dan biraz daha iyiydi. Ferrari, pilot olarak Hill, Allison ile Wolfgang von Trips’i tuttu ve modası geçmiş önden motorlu 246’ları sürmek için Willy Mairesse ile Ferrari’nin arkadan motorlu ilk aracını kullanan Richie Ginther’ı ekledi. Allison testte çok ciddi bir sakatlık geçirdi ve takım hiç yarış kazanamadı. Bir Ferrari Paul Frere ve Oliver Gendebien’in sürücülüğünde 24 Saat Le Mans yarışını kazandı.

1500cm³’ler için yeni kurallarla 1961 Formula 1 sezonunda takım, Hill, Von Trips ile Ginther’i elinde tuttu. 1960’ların Formula 2 aracında Ferrari 156 tabanlı olup sezonu baştan sonra domine eden bir başka Chiti-dizaynı araç çıkardı. Ferrari pilotları Hill ve Von Trips şampiyonluk için mücadele etti. Giancarlo Baghetti szon ortasında katıldı ve ilk yarışı olan 1961 Fransa GP’de 1. pilot oldu. Bununla beraber sezonun sonunda 1961 İtalya GP’de von Trips kaza geçirdi ve bir düzeneden fazla seyirci ile birlikte öldü. Şampiyonluğu Hill kazandı. Ferrari, pilotları Olivier Gendebien ve Phil Hill ile Le Mans’ı tekrar kazandı.

1961 sezonunu sonunda, araç tasarımcısı Carlo Chiti ve takım menejeri Romolo Tavoni, kendi takımları ATS’yi kurmak için ayrıldılar. Ferrari Mauro Forghieri’yi yarış direktörlüğüne, Eugenio Dragoni’yi takım menejerliğine terfi ettirdi.

1962 Formula 1 sezonu için, Hill, Baghetti ve çaylaklar Ricardo Rodriguez ve Lorenzo Bandini takımdaydı. Forghieri yeni aracın dizaynı için çalışırken takım, 1961 yılındaki araçları kullanmaya devam etti. Takım hiç yarış kazanamadı. Bununla beraber Le Mans yarışını yine aynı pilotlarla (Hill ve Gendebien) domine etmeye devam etti.
1963 sezonu için Ferrari, daha küçük ve hafif 156 araçlarını kullandı. Bu sefer pilotlar Bandini, John Surtees, Willy Mairesse ve Ludovico Scarfiotti idi. Surtees, 1963 Alman GP’yi kazandı. Bu yarışta Mairesse tekrar yarılmasnı olanaksız kılan ağır bir kaza geçirdi. Takımın Formula 1’de başarı elde edememesine rağmen, Le Mans’da Bandini ve Scarfiotti ile kazanmaya devam etti.

Yeni 158 model aracı 1963’ün sonlarında bitirildi. 8 silindirli olup Angelo Belli tarafından dizayn edilen araç 1964 sezonu için geliştirildi. Yeni araç için Surtees ve Bandini’ye 1962’nin sonunda öldürülen Ricardo’nun kardeşi genç Meksikalı Pedro Rodriguez katıldı. Surtees 2, Bandini 1 yarış kazandı. Ferrari Jim Clark’ın Lotus’undan daha yavaştı ama aracın çok üstün güvenilirliği Surtees’e şampiyonluğu, Bandini’ye ise 4. sırayı verdi. Kuzey Amerika’daki son iki yarışta özel takım NART (North American Racing Team), Ferrari’ye katıldı (Luigi Chinetti Ferrari’iler Amerikalıları sevdirerek araçların satışına büyük katkıda bulunuyordu) Ferrari US’nin mavi-beyaz renklerine büründü. Enzo bu durum karşısında İtalyan spor otoriteleri tarafından protesto edildi. Ferrari’nin spor araç bölümü, Le Mans’ı ard arda 5. kez kazandı. Bu sefer pilotlar Jean Guichet ve Nino Vaccarella idi.

1965 Formula 1sezonu, 1.5 L’lerin son senesiydi. Bu yüzden Ferrari, 1964’ün sonunda çıkarılan düz 12 silindirli motor ile beraber V8 motorları tekrar kullanmayı tercih etti. Clark’ın Lotus’unun daha güvenilir bir araçla domine ttiği sezonda Ferrari yarış kazanamadı. Surtees ve Bandini takımda kaldı. 1965 Le Mans’ı da Jochen Rindt ve Masten Gregory ile 6. kez kazandılar. Özel Ferrari takımı NART, Jochen Rindt ve Masten Gregory 1965 Le Mans 24 Saat yarışlarını kazandı. Bu zafer Ferrari’nin 6. ve son galibiyetiydi.

Yeni kurallarla 1966 Formula 1 sezonu, Surtess’in Ferrari 312’si, 3.3 litrelik V12 motorların 3.0 litrelik versiyonu oldu. Ağır F1 şasisinin arkasına yerleştirilen bu motorlar daha önceden Ferrari P spor araç yarışlarında kullanılmıştı. Bandini sezon başında, bir Tasman Serisi 2.4 litrelik V6 aracı kullandı. Surtees 1966’da sadece Belçika GP’yi kazandı ve menejer Eugenio Dragoni ile aralarında geçen bir münakaşanın ardından ayrıldı. Yerine Mike Parkes getirildi. Ayrıca Scarfiotti geliştirilmiş 36 valfli motoru ile Monza’da 1966 İtalya GP’siyle tek yarış kazanmış oldu.

1973 F1 Dünya Şampiyonluğundaki sönük performanstan sonra Enzo Ferrari, sene sonunda prototip ve GT yarışlarındaki spor araçlardaki bütün geliştirmeleri durdurdu. Enzo, F1’den ayrılmayı planladığı bu sene en son “resmi” Targa Florio yol yarışlarının kendisi için daha önemli olarak benimsemişti.

Sönük geçen 3 senenin ardından Ferrari, 197’te Niki Lauda ile anlaştı. Bir sonraki sene Lauda Ferrari 312T’de pilotlar şampiyonasını kolaylıkla kazandı. Lauda, Alman GP’sindeki kazasına kadar 1976’da da şampiyonluğu kazanma yolundaydı. Yerine Carlos Reutemann getirildi ve diğer aracı da Clay Regazzoni kullandı. Lauda beklenmedik bir şekilde İtalya GP’Sinde geri dönene kadar Ferrari onsuz 3 yarış geçirmek zorunda kaldı. 1977’de şampiyonluğu tekrar kazandı ve sonra karşılıklı güvensizlikten dolayı takımdan ayrıldı.
1978’de Ferrari, Carlos Reutemann ve Gilles Villeneuve ile yarıştı. 1979’da Jody Scheckter Arjantinlinin yerine geçti ve takım Scheckter ile her iki şampiyonluğu da tekrar kazandı.

1980’ler

Sonunda Ferrari, mücadeleci bir araç ve birbiriyle yarışan iki hızlı pilotu elde etmişti. Enzo Ferrari’nin favori pilotu Gilles Villeneuve, 1982 Belçika GP sıralamalarında kaza sonucunda hayatını kaybetti. Didier Pironi ise 1982 Alman GP’sinden önce sakatlanarak kariyerine son verdi. 1983 senesinde René Arnoux ve Michele Alboreto, 4 yarış kazandıkları sezonu şampiyonlukla tamamladılar.
1982’de Formula 1 çalışmaları kısmen Maranello fabrikasının dışında özerk, hala Maranello’nun içinde ama Fiorano test pistinin yanında bir yere taşındı.
14 Ağustos 1988’de Enzo Ferrari 90 yaşında hayatını kaybetti. Fiat’ın şirketteki hissesi ?’a çıktı. Enzo’nun ölümünden 1 hafta sonra Gerhard Berger ve Michele Alboreto, İtalya GP’de tarihi bir sonuçla ilk iki sırayı elde ettiler.Bu sonucu elde eden diğer tek takım 1988’deki başarısıyla Mclaren’di.

1990’lar

The 1990’lar parlak bir şekilde başladı. Alain Prost 5 yarış kazandı ve Ayrton Senna ile aralarında büyük mücadele oldu. Son yarışa kadar bu mücadele sürdü. Çarpışma nedeniyle(resmi sitede başka yazıyor) Alain Prost sezonu ikinci olarak tamamladı. Daha sonra hızlı bir iniş söz konusuydu. Prost araca “kamyon” diyerek ayrılırken Ferrari 1991, 1992 ve 1993’te hiç yarış kazanadı. Gerhard Berger ve Jean Alesi, 1994 ve 1995’te birer yarış kazanarak batan gemide gurur kaynağı oldular. Bu düşüşün nedenlerinden biri Ferrari’nin ünlü V12 motorlarının daha küçük, daha hafif ve yakıt verimliliği fazla olan rakiplerin V10 motorlarına daha fazla rakip olamamasıydı.

1996’da Ferrari, kendi ve F1 tarihi için bir dönüm noktası kararı verdi ve yıllık 30 milyon doların üzerinde astronomik bir tutar karşılığında, iki kez dünya şampiyonluğunu elde eden Michael Schumacher’i bünyesine kattı. Schumacher yanında Benetton’da başarılı olan takımın çekirdeğini de getirdi. Başlıcaları, Ross Brawn (teknik direktör) ve Rory Byrne (tasarım şefi). Jean Todt (takım patronu) ile takım kuruldu. Bu isimler Ferrari’yi yeniden inşa etmek için işe koyuldular. Bu arada Berger ve Alesi, değiş tokuş ile Benetton’a gitti. V12 motor yerine daha modern olan V10 motora geçildi. Kurallar da motor kapasitesini 3500 cc’den 3000’e indirmişti. Aynı zamanda, Jordan’dan Eddie Irvine da takıma katıldı.

Bunca büyük değişimlerin sonucunda güvenilmez bir araç ortaya çıkarken Schumacher, 1997’de Jacques Villenueve ile mücadelesinden önce 1996’da 3 galibiyet elde etti. 1997’de Michael şampiyon olabileceği sezonun son yarışında, Villenueve kendisini geçerken aracını onun üzerine kırdığı gerekçesiyle sıralamalardan diskalifiye edildi. 1998 Ferrari çiçn başka bir başarılı yıl olmuştuç Michael Schumacher son yarışa kadar bu sefer Mclaren pilotu Mika Hakkinen ile mücadele etti. Ama yine şampiyonluğu alamadı. Bu senede Belçika yarışındaki dramatik kaza gözler önündeydi. Michael Schumacher, ıslak pistte David Coulthard’a tur bindirirken çarpışma gerçekleşmişti.
Irvine, şampiyonada takım arkadaşının daha fazla puan alması için Schumacher’e yol vermeye zorlandı. 1999’daki Schumacher’in ayağının kırıldığı kaza sonucu roller değişmişti. Ferrari sezonun ilk 4 yarışının 3’ünü alarak şampiyonluğu alabileceğini gösterdi. Bu sene Ferrari takımlar şampiyonasını kazanırken, Silverstone’deki kaza sonucu Schumacher’in ayağı kırıldı ve sezonun 7 yarışını kaçırdı. Onun yerine Mika Salo direksiyona geçti. Schumacher’in sakatlığından sonra şampiyonluk mücadelesi verecek olan yeni pilot Eddie Irvine oldu. Ervine de son yarış olan Japonya-Suzuka GP’ye kadar mücadeleyi sürdürdü ama Hakkinen’e kaybetti.